Opinie Als zelfs een mondiale pandemie geen grote transities kan veroorzaken, wat dan wel? Hoogleraar Ellen van Bueren tempert onze hooggespannen verwachtingen van revolutionaire boegbeelden en pleit voor een Hollandse polderaanpak. "Dan hoeven we niet langer op de held te wachten, maar kunnen we zelf bijdragen met kleine stappen."
Wat gaat 2021 ons brengen? Corona zet de wereld al bijna een jaar in de wacht. Het leidt de aandacht af van de hoofdpijndossiers als stikstof en PFAS. De pandemie heeft mensen ook aan het denken gezet. De ongelijkheid tussen mensen is pijnlijk zichtbaar, net als het onvermogen om dit te veranderen.
Datzelfde lot valt klimaatverandering. Terwijl de bomen in de knop zitten, roept Milieudefensie Shell ter verantwoording bij de rechter. Ook in deze zaak wijzen betrokkenen op hun eigen onmacht binnen het systeem. De Duitse socioloog Ulrich Beck noemt dit ‘georganiseerde onverantwoordelijkheid’. Hierbij is het systeem zo georganiseerd dat ieder zich kan verantwoorden voor de eigen inbreng of taken, maar niemand verantwoordelijk is voor de uitkomsten die het systeem als geheel produceert.
Dat het anders moet is iedereen inmiddels wel duidelijk, maar hoe? Covid was nog geeneens zo lang onder ons, toen de eerste ‘post-Covid’-bijeenkomsten al losbarstten. Crises worden altijd gezien als dé kans en katalysator voor revolutionaire verandering, maar zelfs middenin een crisis blijkt loslaten moeilijk. Naast de alom beaamde herwaardering van de openbare ruimte, gaat het al snel over het versneld oppakken van waar we al mee bezig waren.
De grote transitieagenda’s doen daarom inmiddels wat sleets aan. Praattafels, plannen en taaie processen staan ver af van het beeld van revolutionaire verandering. In plaats van een strijd met duidelijke helden en verliezers komen revolutionaire veranderingen vaak stap voor stap, totdat we opeens beseffen dat fundamentele veranderingen hebben plaatsgevonden. We moeten het beeld van revoluties dan ook drastisch bijstellen: Che Guevara vervangen door ons Hollandse poldermodel zonder boegbeelden.
Het voordeel van dit gederomantiseerde beeld van revolutie is dat we niet langer op de held hoeven te wachten, maar zelf kunnen bijdragen met kleine stappen. De Amerikaanse politicoloog Charles Lindblom beschreef al in de jaren vijftig dat verandering vaak het gevolg was van doormodderen (‘the science of muddling through’). In de jaren negentig wees journalist Malcolm Gladwell op het fenomeen dat vele kleine veranderingen kunnen optellen tot een ‘tipping point’, een omslagpunt. En meer recent wijst de Wageningse hoogleraar Katrien Termeer ons op de ‘small wins’ die we moeten nastreven en koesteren op weg naar grotere omslagen. Het grote voordeel van deze benadering is dat de verantwoordelijkheid weer te beleggen is, en het ieder een handelingsperspectief biedt.
Zo bezien wordt 2021 nog niet het jaar van de grote ommezwaai, maar wel een jaar waarin we allemaal heel veel stappen kunnen zetten op weg naar een betere, duurzamer leefomgeving. Dat klinkt veelbelovend!
Cover: ‘Ellen van Bueren’ door Gebiedsontwikkeling.nu (bron: Gebiedsontwikkeling.nu)
Door Ellen van Bueren
Hoogleraar Management van Stedelijke Ontwikkeling aan de TU Delft
