Loslaten, ook in het sociale domein

18 februari 2014

2 minuten

Opinie De enorme opgave die op gemeenten neerdaalt vanuit de transities in de zorg, leidt tot interessante ontmoetingen. Ik schuif zo nu en dan aan, met mijn ruimtelijke bril, bij de zoektocht naar hoe de zorg voor ouderen, voor kwetsbare groepen met steeds minder middelen door de gemeenten moet worden opgepakt. Hoe gaan we die immense puzzel, met de enorme hoeveelheid stakeholders leggen?

Voor mij is het opvallend dat ook in dit domein de ‘zelfsturing’, ook van kwetsbare groepen, een belangrijk onderdeel is van de aanpak. Doel is mensen zoveel mogelijk te ondersteunen zelf vooral actief te blijven en het beroep op zorg en ondersteuning daarmee zo klein mogelijk te houden. Aan de andere kant merk ik ook dat, vanuit de drive te zorgen voor mensen die dat nodig lijken te hebben, toch nog steeds veel vanuit aanbod gedacht wordt. Er wordt een beroep gedaan op de overheid om te zorgen voor wijkservicecentra, voor goede doelgroepgerichte woningen op de juiste locaties, voor openbaar vervoer naar voorzieningen, voor ontmoetingsplaatsen. Veel zaken die door de ‘harde kant’, lees de kant van ruimtelijke ontwikkeling, moeten worden geleverd. Ongeacht de prijs. Een flink dilemma, als we juist hier wat minder aanbodgericht willen denken en werken en het initiatief meer aan de consument willen overlaten.

Centrale vraag is volgens mij: aan wíe willen we iets aanbieden? Welke doelgroep heeft ‘ons aanbod en onze hulp’ het hardst nodig en (niet onbelangrijk) waar levert onze inzet het meeste rendement op? Natuurlijk ligt ook hier een (harde) bedrijfsmatige vraag die om een business case-achtige benadering vraagt. Ook al is dit de ‘zachte sector’.

Ik ben een buitenstaander op dit terrein, maar in een laatste discussiebijeenkomst ontdekte ik, altijd fijn, mijn persoonlijke mening: alleen zorgen voor aanbod voor hen die écht, écht, écht niet voor zichzelf kunnen zorgen. Dus de autistische jongeren, zwakbegaafden, dementerenden, mensen die ‘onze’ gereguleerde maatschappij niet goed zelfstandig aankunnen. En zelfs voor hen moeten we niet proberen via blind aanbieden alles te regelen. Over creatieve andere aanpakken die óók kunnen werken, en bovendien geld besparen, las ik laatst een boeiend artikel: ‘Waarom we iedereen gratis geld moeten geven’. Over het succesvol geven van ongeclausuleerd geld aan een aantal doorgewinterde daklozen in Londen. Een mooi succesverhaal ter inspiratie.


Portret - Martie Meijer

Door Martie Meijer

Programmamanager Ruimte Gemeente Houten


Meest recent

Co Verdaas door Phil Nijhuis (bron: Phil Nijhuis)

Deltacommissaris Co Verdaas: “We moeten de komende generaties meenemen in de keuzes die we nu maken”

Hoe richten we Nederland zo in dat we ook over 100 jaar droge voeten hebben? Als deltacommissaris schetst Co Verdaas vergezichten voor de toekomst van de inrichting van Nederland.

Uitgelicht
Interview

14 mei 2024

Wouter Veldhuis Column Cover door Esther Dijkstra (bron: Illustratie Esther Dijkstra, bewerkte foto Arenda Oomen)

Dichter bij elkaar

Na een eeuw van het vergroten van afstanden, om de groeiende welvaart een plek te geven, is het tijd om dichter bij elkaar te kruipen. Die boodschap geeft columnist Wouter Veldhuis op de valreep mee aan de formerende partijen.

Opinie

14 mei 2024

Ommoord, Rotterdam door WJBRAPS (bron: Flickr)

Aandachtswijken verdienen betere voorzieningen

De sector staat bol van de 15-minutenstad maar wellicht moeten we eerst eens beginnen met een goed aanbod van basisvoorzieningen in onze kwetsbare wijken. Drie onderzoekers leggen de pijnlijke verschraling bloot.

Opinie

13 mei 2024