Loslaten, ook in het sociale domein

18 februari 2014

2 minuten

Opinie De enorme opgave die op gemeenten neerdaalt vanuit de transities in de zorg, leidt tot interessante ontmoetingen. Ik schuif zo nu en dan aan, met mijn ruimtelijke bril, bij de zoektocht naar hoe de zorg voor ouderen, voor kwetsbare groepen met steeds minder middelen door de gemeenten moet worden opgepakt. Hoe gaan we die immense puzzel, met de enorme hoeveelheid stakeholders leggen?

Voor mij is het opvallend dat ook in dit domein de ‘zelfsturing’, ook van kwetsbare groepen, een belangrijk onderdeel is van de aanpak. Doel is mensen zoveel mogelijk te ondersteunen zelf vooral actief te blijven en het beroep op zorg en ondersteuning daarmee zo klein mogelijk te houden. Aan de andere kant merk ik ook dat, vanuit de drive te zorgen voor mensen die dat nodig lijken te hebben, toch nog steeds veel vanuit aanbod gedacht wordt. Er wordt een beroep gedaan op de overheid om te zorgen voor wijkservicecentra, voor goede doelgroepgerichte woningen op de juiste locaties, voor openbaar vervoer naar voorzieningen, voor ontmoetingsplaatsen. Veel zaken die door de ‘harde kant’, lees de kant van ruimtelijke ontwikkeling, moeten worden geleverd. Ongeacht de prijs. Een flink dilemma, als we juist hier wat minder aanbodgericht willen denken en werken en het initiatief meer aan de consument willen overlaten.

Centrale vraag is volgens mij: aan wíe willen we iets aanbieden? Welke doelgroep heeft ‘ons aanbod en onze hulp’ het hardst nodig en (niet onbelangrijk) waar levert onze inzet het meeste rendement op? Natuurlijk ligt ook hier een (harde) bedrijfsmatige vraag die om een business case-achtige benadering vraagt. Ook al is dit de ‘zachte sector’.

Ik ben een buitenstaander op dit terrein, maar in een laatste discussiebijeenkomst ontdekte ik, altijd fijn, mijn persoonlijke mening: alleen zorgen voor aanbod voor hen die écht, écht, écht niet voor zichzelf kunnen zorgen. Dus de autistische jongeren, zwakbegaafden, dementerenden, mensen die ‘onze’ gereguleerde maatschappij niet goed zelfstandig aankunnen. En zelfs voor hen moeten we niet proberen via blind aanbieden alles te regelen. Over creatieve andere aanpakken die óók kunnen werken, en bovendien geld besparen, las ik laatst een boeiend artikel: ‘Waarom we iedereen gratis geld moeten geven’. Over het succesvol geven van ongeclausuleerd geld aan een aantal doorgewinterde daklozen in Londen. Een mooi succesverhaal ter inspiratie.


Portret - Martie Meijer

Door Martie Meijer

Programmamanager Ruimte Gemeente Houten


Meest recent

Waddinxveen, Nederland door Menno van der Haven (bron: shutterstock)

Friso de Zeeuw: “Dit coalitieakkoord biedt kansen voor gebiedsontwikkeling en daarmee voor de aanpak van de wooncrisis”

Het coalitieakkoord dat gisteren werd gepresenteerd biedt volgens emeritus hoogleraar Friso de Zeeuw voldoende aanknopingspunten voor gebiedsontwikkeling en daarmee om de wooncrisis aan te pakken. “1 miljard euro per jaar, dat is geen kattenpis.”

Opinie

17 mei 2024

Wateroverlast Hattem door Paul Klein NL (bron: Shutterstock)

Klimaatrisico’s vragen om versneld en vooral veel concreter beleid

Het Planbureau voor de Leefomgeving heeft de risico’s van teveel en te weinig water in kaart gebracht. Conclusie: het beleid om de zo noodzakelijke klimaatadaptatie vorm te geven is te abstract. Een concretiseringsslag is node gewenst.

Onderzoek

17 mei 2024

GO weekoverzicht 16 mei 2024 door Gebiedsontwikkeling.nu (bron: Gebiedsontwikkeling.nu)

Dit was een week met een nieuwe toekomst in de glazen GO-bol

Dit was een week op Gebiedsontwikkeling.nu vol nieuwe toekomstvisies. Die zijn nodig voor droge voeten, betere centrumgebieden, bouwen ondanks netcongestie en een geslaagde formatie.

Weekoverzicht

16 mei 2024