U moet weten, van huis uit ben ik een optimistisch persoon. Zo iemand die problemen uitdagingen noemt en kansen ziet in plaats van risico’s. Iets meer dan een jaar geleden orakelde ik in een column hoe de toen jonge coronacrisis ons leven in de stad zou gaan veranderen. Daar kwam natuurlijk reactie op. Een vaccinatiebewijs? Gekkigheid! Een uittocht uit de stad? Onzin!

Wat lezers zich wel prima konden voorstellen was hoe wij onze straten, buurten en steden vanaf nu veel groener, lokaler en socialer zouden gaan inrichten. Alle ruimte voor fietsers en wandelaars en weg met de auto’s. Die hadden we met al dat thuiswerken toch niet meer nodig. We liepen in een 1,5 meter polonaise door onze parken, haalden als hoogtepunt van de dag een ‘coffee to go’ bij de lokale barista en waren opeens heel blij met het beperkte aanbod van de buurtsuper. Support your locals!

Inmiddels zijn we een jaar verder. De besmettingscijfers zijn in een vrije val geraakt en we hebben eindelijk onze vaccinaties op orde (al wordt er nog wel gesteggeld over dat bewijsje…). Er lijkt EIN-DE-LIJK een einde te komen aan deze crisis. Maar nu de eersten alweer blij in het vliegtuig zijn gestapt, er wachtrijen voor de retail-prijsknallers staan en de files terug van weggeweest zijn, vraag ik me toch af welke blijvende verandering anderhalf jaar crisis nu werkelijk heeft opgeleverd.

Want hoe steunen we onze locals als bij vertrek van een lokale ondernemer deze unieke plek door de betreffende gemeente zonder enige aarzeling vergeven wordt aan een willekeurige keten? Hoe houden we het nieuwe verworven buurtgevoel vast als een door bewoners aangelegde en onderhouden daktuin door de vastgoedeigenaar rücksichtslos wordt ingewisseld voor de zoveelste 13-in-een-dozijn commercieel terras? En hoe maken we onze wijken werkelijk groener en gezonder als een stadsbestuur halsstarrig vast blijft houden aan een achterhaalde parkeernorm?

Af en toe snap ik gewoon niet zo heel veel van ons mensen. Hoe groot moet een crisis zijn, voor wij ons doen en laten werkelijk aanpassen? Anderhalf jaar lockdown was daarvoor blijkbaar nog niet genoeg. Wat is er nodig om ons uit onze groef te halen? Als optimist ben ik niet van de problemen. Maar onze allergrootste uitdaging de komende tijd? Dat zijn wij toch echt zelf.