14 maart 2011
2 minuten
De pijlers hiervan zijn verkeer (fietsverkeer, elektrisch vervoer), duurzame energie (wind, zon, afval) en gebouwde omgeving. De laatste kent twee onderdelen:
- energiebesparing door steeds verdergaande isolatie;
- duurzame opwek door stadswarmte en –koude en warmte/koude opslag. Dat betekent vervanging van warmte op basis van gas (ruimteverwarming, tapwater) door duurzame warmte, en vervanging van koude op basis van elecktriciteit (airco?s, compressiekoeling) door duurzame koeling.
Bij de stedelijke warmteproductie is gas dominant, met een aandeel van meer dan 85%: De verdeling is:
- 415.000 weq gas
- 55.000 weq stadswarmte
Het doel is om stadswarmte te laten groeien van de huidige 55.000 weq, naar 100.000 in 2020 en 200.000 erna. Hierbij wordt zowel de nieuwbouw als een deel van de bestaande bouw aangesloten. Het aandeel gas zal dus verminderen, zowel in relatieve als absolute zin. Op de lange termijn zal gas door de gehele stad (meer dan 500.000 weq) worden uitgefaseerd door de bestaande bouw geheel op warmte aan te sluiten. Kopenhagen is hierbij voorbeeldstad.
Amsterdam heeft een luxe positie, omdat het geschikt is voor drie duurzame warmte/koude technieken: stadswarmte, stadskoude en WKO (Warmte Koude Opslag). Stadswarmte maakt gebruik van de restwarmte van de omliggende centrales; stadskoeling maakt gebruik van koeling in diepe meren; een WKO-systeem slaat warmte en koude op in de bodem, en maakt met behulp van een warmtepomp gebruik van de warmte in de winter en de koude in de zomer. Een variant van de WKO is de LUKO (luchtkoeling), waarbij de stadswarmte de warmte levert. De koude lucht wordt in de winter ingevangen, in de bodem opgeslagen en in de zomer gebruikt. In feite is hier niet sprake van WKO, maar van KO. De energiestrategie is erop gericht al deze systemen te laten groeien.
Zie voor de volledige publicatie:
