Binnen een gebiedsontwikkeling zijn de programmatische afspraken een dominant instrument. Je komt ze tegen in wijken met veel corporatiesbezit. Daar gaat het vaak om het verminderen van het aandeel sociale huur en het doen toenemen van het aandeel vrije sector huur en (middel)dure koop. Ze vormen vaak de basis voor grootschalige sloop-en-nieuwbouw operaties in bestaande wijken. En je komt ze tegen bij de realisatie van nieuwbouwprojecten. Meestal door binnen een gebiedsontwikkeling een verplicht aandeel van de woningen te reserveren voor sociale huur. Met het differentiëren van de eigendomsvorm (koop en huur) en prijsklasse van de woningen (goedkoop en duur) realiseert de gemeente buurten met de gewenste gemengde woningvoorraad. In de hoop dat deze voorraad ook een gedifferentieerde samenstelling van de bevolking oplevert. En in de hoop dat daarmee minder sociale problemen ontstaan.

Dhr. Nieuwenhuis toont aan dat dit principe voor jongeren niet het gewenste resultaat heeft. Hoe zit dat met andere doelgroepen? Geldt dat bijvoorbeeld ook voor senioren? Vereenzamen die misschien sterker in buurten met andere inkomensklassen? Wat is voor welke doelgroep de juiste mengvorm? We moeten daarom terug naar de kern, hoe helpen we huishoudens aan de onderkant van de samenleving het beste verder? Daar hoort betaalbaar wonen bij, daarover geen twijfel. Maar wat is het meest doelmatig? En welke korrel is effectief? Moeten we mengen op het niveau van een bouwblok, of straat, of buurt, of wijk of stadsdeel? En moeten we niet doelgroepgerichter gaan toewijzen? Dhr. Nieuwenhuis sluit af met een oproep tot meer onderzoek. Daar sluit ik me bij aan.  Wie doet mee?

Lees hier het onderzoek.