Loslaten, ook in het sociale domein

Voor mij is het opvallend dat ook in dit domein de ‘zelfsturing’, ook van kwetsbare groepen, een belangrijk onderdeel is van de aanpak. Doel is mensen zoveel mogelijk te ondersteunen zelf vooral actief te blijven en het beroep op zorg en ondersteuning daarmee zo klein mogelijk te houden. Aan de andere kant merk ik ook dat, vanuit de drive te zorgen voor mensen die dat nodig lijken te hebben, toch nog steeds veel vanuit aanbod gedacht wordt. Er wordt een beroep gedaan op de overheid om te zorgen voor wijkservicecentra, voor goede doelgroepgerichte woningen op de juiste locaties, voor openbaar vervoer naar voorzieningen, voor ontmoetingsplaatsen. Veel zaken die door de ‘harde kant’, lees de kant van ruimtelijke ontwikkeling, moeten worden geleverd. Ongeacht de prijs. Een flink dilemma, als we juist hier wat minder aanbodgericht willen denken en werken en het initiatief meer aan de consument willen overlaten.

Centrale vraag is volgens mij: aan wíe willen we iets aanbieden? Welke doelgroep heeft ‘ons aanbod en onze hulp’ het hardst nodig en (niet onbelangrijk) waar levert onze inzet het meeste rendement op? Natuurlijk ligt ook hier een (harde) bedrijfsmatige vraag die om een business case-achtige benadering vraagt. Ook al is dit de ‘zachte sector’.

Ik ben een buitenstaander op dit terrein, maar in een laatste discussiebijeenkomst ontdekte ik, altijd fijn, mijn persoonlijke mening: alleen zorgen voor aanbod voor hen die écht, écht, écht niet voor zichzelf kunnen zorgen. Dus de autistische jongeren, zwakbegaafden, dementerenden, mensen die ‘onze’ gereguleerde maatschappij niet goed zelfstandig aankunnen. En zelfs voor hen moeten we niet proberen via blind aanbieden alles te regelen. Over creatieve andere aanpakken die óók kunnen werken, en bovendien geld besparen, las ik laatst een boeiend artikel: ‘Waarom we iedereen gratis geld moeten geven’. Over het succesvol geven van ongeclausuleerd geld aan een aantal doorgewinterde daklozen in Londen. Een mooi succesverhaal ter inspiratie.