Onderzoek In zijn scriptie “Samen sturen met flexibiliteit” beschrijft Rombout Hoogendoorn in hoeverre flexibiliteit in publiek-private contracten de sturing en samenwerking bij gebiedsontwikkeling beïnvloedt. Hij constateerde dat er weliswaar een brede roep om flexibele contracten is, maar dat in de praktijk blijkt dat met een “star” contract prima een flexibele samenwerking en sturing mogelijk is.
De scriptie beschrijft hoe flexibiliteit in contracten geduid kan worden. Uit casestudie blijkt dat interne regels en de behoefte van stakeholders zoals klanten, beleggers en politici om een helder eindresultaat voor ogen te hebben, tot een betrekkelijk weinig flexibel contract leiden. Ook de mogelijkheid en cultuur om te heronderhandelen maakt dat het niet essentieel is om flexibiliteit in het contract op te nemen. Wel relevant blijkt in hoeverre er van het contract afgeweken kan worden zonder dat opnieuw besluitvorming door bijvoorbeeld een gemeenteraad of raad van bestuur nodig is.
Het hebben van een contract lijkt voor partijen belangrijker dan wat er feitelijk instaat. In de dagelijkse praktijk gaan beide partijen flexibel en op vrij informele wijze met het contract om. Het handelen van partijen wordt vooral ingegeven door hun (actuele) eigenbelangen en (politieke) inzichten en wensen, en minder door het contract. Kijkend naar de sturing door partijen, blijkt uit het onderzoek dat een ontwikkelaar de nadruk ligt op projectmanagement en dan vooral de beheersing van het aspect geld, terwijl het handelen van de gemeente meer te karakteriseren valt als procesmanagement waarbij het vooral gaat om de bestuurlijke wensen. Harde contractuele afspraken blijken niet op voorhand een belemmering te zijn om zaken in goed overleg toch anders te doen.
Belangrijkste aanbevelingen zijn om bij contractvorming expliciet na te denken over de gewenste flexibiliteit in het contract, belemmeringen voor flexibiliteit weg te nemen en in de samenwerking veel aandacht aan de relatie en vertrouwen te geven.
