Opinie Regelmatig zit ik met klapperende oren van verwondering aan tafel bij gemeenten. Luisterend naar de omwenteling die gemeenten doormaken in deze nieuwe realiteit van gebiedsontwikkeling en wat dit van een gemeentelijke organisatie en haar ambtenaren vraagt. Die nieuwe realiteit blijkt namelijk in de praktijk nog best een lastige opgave te zijn en vraagt vooral om een andere houding, (nieuwe) vaardigheden, samenwerking en vertrouwen.
De ja-maar vragen vliegen met de nodige regelmaat over tafel als we spreken over loslaten, faciliteren en een andere rolverdeling. Ja-maar moeten we dan geen specifieke eisen opstellen? Ja-maar hoe bestem je dan globaal en flexibel? Ja-maar hoe borg je dan de financiële risico’s? Ja-maar hoe selecteer je dan een partner? Ja-maar kunnen wij de initiatiefnemers wel vertrouwen als wij de regels loslaten? Allemaal legitieme vragen die vaak door gewoon te doen, te leren, te luisteren en te reflecteren tijdens het proces samen beantwoord en opgelost worden. Dit vergt wel lef om ingesleten patronen en vastgebakken gewoonten overboord te gooien en een nieuwe nog onbekende weg in te slaan. Wanneer die nieuwe weg wordt bewandeld, blijkt dat innovatie en vernieuwing helemaal geen ‘mysterieus proces van een eenzame genie’ is, maar juist een collectief proces van hele gewone mensen die samenwerken, een gezamenlijk doel nastreven en open en transparant met elkaar communiceren en waarbij vertrouwen de boventoon voert. Voor mij als kersverse ietwat onbezonnen en bevlogen young professional zonder bagage uit andere tijden de normaalste zaak van de wereld, want het klinkt allemaal zo logisch, toch?!
Cover: ‘Gemeentehuis van Den Haag’ door Sirozy (bron: Shutterstock)
Door Wendy de Hoog
Stadsruim | onderzoeker en adviseur gebiedsontwikkeling
