Waardevast

28 januari 2013

2 minuten

Opinie In het Volkskrant Magazine van zaterdag 15 januari 2013 stond een mooie fotoreportage van het fotografenduo WassinkLundgren. De fotografen wilden weten waar de duurste grond van Nederland lag. Dat scheen bij de Zuidas in Amsterdam te zijn. Ik weet niet of u bekend bent met de Zuidas, maar dat is niet het allermooiste gebied van Nederland.

Zo ziet u maar dat prijs en kwaliteit nog altijd weinig met elkaar te maken hebben. We betalen graag extra geld voor wat lelijkheid. Al is de lelijkheid net als de waarde van iets uiteraard nogal subjectief. Ik bijvoorbeeld hou erg van industrieterreinen en snelwegen, ik vind ze van ongekende schoonheid, maar ik zal u niet tegenspreken als u het met mij oneens bent omdat ik ook wel inzie dat industrieterreinen noch snelwegen niet automatisch schoonheid vertegenwoordigen. Je moet het willen zien.

De fotografen hebben in de fotoserie die zij maakten de subjectiviteit van waarde nog eens extra benadrukt. Wat stond er dan op de foto’s, wilt u weten.

Stukken aarde.

Wassink en Lundgren hebben die stukken aarde uit de grond van verschillende straten rondom de Zuidas geschept en deze gefotografeerd tegen een witte achtergrond. Op de foto’s staan klompjes grond met wat onkruid en plantjes erin. Onder de foto staat de prijs die je moet betalen voor de grond: Parnassusweg, 13.000 euro per vierkante meter. Beethovenstraat, 15.250 euro per vierkante meter. De duurste grond zag er het meest armoedigst uit. Het was eigenlijk gewoon aarde. Aarde van hoge waarde, dat wel.

Tijdens het graven droegen de fotografen nette pakken. “Je krijgt er meer vrijheid door, want je aanwezigheid zal wel een reden hebben, denkt men dan.” Nette pakken, kantoorgebouwen, dure wijnen. Het is allemaal een idee dat we zelf bedacht hebben. Maar het werkt. Het is een vrijheid die u kunt kopen. Of er achter die vrijheid iets armoedigs schuilt is niet van belang, bijna niemand die het ziet.