platform voor kennis, nieuws en debat
4 okt 2016 - Wonen wordt steeds duurder, zowel in Nederland, als in Frankrijk en Duitsland. De gemiddelde woonlasten voor Nederlanders stegen in 2016 tot 37% van het huishoudensinkomen, en dat is 3% meer dan bewoners bereid zijn te betalen. Bij de Duitsers (thans 33%) en de Fransen (thans 35%) vallen de woonlasten nog net binnen de acceptatiegrens, maar niet veel. Ook in Polen is de grens van de draagkracht bereikt (32%). Dit blijkt uit het onderzoek ‘Duitsland, Frankrijk, Nederland. Woningmarkten in vergelijking 2016', dat BPD vandaag presenteert op de vastgoedbeurs Expo Real in München.
Ruim 4.000 consumenten in de vier landen gaven in mei 2016 hun mening over woningmarktthema’s en hun woonvoorkeuren. Dit onderzoek vond voor de derde keer plaats in Duitsland, Frankrijk en Nederland; dit jaar is Polen toegevoegd.
In Nederland, Polen en Duitsland hebben de consumenten weer volop zin in nieuwe woningen, in Frankrijk is de stemming iets gematigder. De kosten van wonen zijn in alle landen een probleem. Zowel de grondprijzen als de bouwkosten nemen overal toe, alsmede strengere overheidsregels op het gebied van o.a. energiezuinigheid en veiligheid. Daarbij heeft de krapte op de woningmarkt een extra prijsopdrijvend effect.
In Duitsland zijn de prijzen veruit het hoogste. In vrijwel alle delen van het land kost een gemiddelde nieuwbouwwoning meer dan in Frankrijk en Nederland. München is met 8.000 euro/m² koploper. Woningen onder de 4.000 euro/m² zijn in Duitsland amper te vinden. In Nederland liggen de prijzen in verschillende regio’s dichter op elkaar, gemiddeld tussen de 2.900 euro/m² tot ruim 3.600 euro/m² in Amsterdam. In Frankrijk is Parijs uiteraard de duurste plek om te wonen.
“De stijgende woonlasten zijn een zorgpunt”, aldus Desirée Uitzetter, directeur Gebiedsontwikkeling bij BPD. “Met name in de grote steden dreigt wonen voor de lagere inkomens onbetaalbaar te worden. Ook voor middeninkomens dreigen koopwoningen in centrumstedelijke locaties onbetaalbaar te worden. Dat komt de diversiteit uiteraard niet ten goede. Het is een taak van de overheid én marktpartijen om wonen voor iedereen toegankelijk te houden. “
Ook al heeft hij de kleinste beurs, opvallend genoeg wil de Nederlander wel het grootst wonen: de gemiddelde gewenste woonoppervlakte is 110 m². Fransen nemen genoegen met slechts 74 m², Duitsers met 89 m². De Duitser blijft de voorkeur geven aan een huurwoning, bij voorkeur appartement, en vindt nieuwbouw niet zo belangrijk. Fransen, Nederlanders en Polen willen liever kopen. Hun voorkeur gaat uit naar een eengezinshuis boven een appartement, waarbij in Nederland het rijtjeshuis nog steeds zeer gewild is. Wel neemt de populariteit van appartementen in alle drie de landen toe. In Nederland lijkt ook het wonen in hoogbouw (>8 etages) steeds meer mensen aan te trekken.
Het wonen in grote metropoolsteden (>500.000 inwoners) is vooral populair in Frankrijk, Duitsland en Polen; in Nederland, waar slechts 2 echte metropoolsteden bestaan, willen woningzoekenden ook graag in kleinere en middelgrote stad wonen. De belangstelling voor het wonen in dorpse milieus daalt het sterkst in Duitsland, maar ook het aandeel Nederlanders met voorkeur dorpse milieus lijkt af te nemen.
Het consumentenonderzoek duidt ook een aantal andere nieuwe ontwikkelingen. Zo is bij de locatie- en woonkeuze de aanwezigheid van voldoende parkeerplaatsen minder belangrijk geworden. Door de groei van het aandeel een- en tweepersoonshuishoudens daalde het belang van de ligging van scholen als locatiefactor. Woningzoekenden hechten wel meer belang aan de bevolkingsstructuur van de wijk. De maatschappelijke discussie over de sociale menging van woonwijken heeft hier een steentje aan bijgedragen. Ook wordt het criterium ‘dichterbij het stadscentrum wonen’ steeds belangrijker.
Voor meer informatie: www.bpd.nl