platform voor kennis, nieuws en debat
Door Jos Feijtel
8 dec 2016 - Wie helpt de patiënt “Woningmarkt”?, vroeg Gerben van Dijk zich onlangs af in zijn column in Cobouw. Omdat de maatregelen die worden voorgesteld over elkaar heen buitelen, komt hij tot de conclusie dat “rust, reinheid en regelmaat” gewenst is. Als er iets niet aan de orde kan zijn, is het “rust”. Als de woningmarkt kookt, zelfs droogkookt, is actie geboden. Met de armen over elkaar gaan zitten en nadenken over vroeger helpt dan niet.
Van Dijk kiest een ongelukkig beeld door de woningmarkt een patiënt te noemen. Inderdaad is dan niet handig om met allemaal verschillende artsen om het bed te vechten over de beste therapie. In de werkelijkheid is een aanval op meerdere fronten nodig om de problematiek van de woningmarkt te bestrijden. Dus ja, ontwikkelaars en beleggers/corporaties moeten meer plannen maken en vergunningen aanvragen.
Dus ja, er moeten sneller vergunningen worden verleend. Dus ja, provincies moeten hun dramatische en tijdrovende ladders en andere detailbemoeienis fors relativeren. Dus ja, er moet alles op alles worden gezet om meer binnenstedelijk te bouwen. Dus ja, we weten dat dit niet genoeg is dus moeten we ook buitenstedelijke locaties aanwijzen voor woningbouw. En ja, als een nieuwe rijksbemoeienis met de ruimtelijke ordening en wonen kan helpen: doen.
En/en in plaats van of/of
De komende tijd zijn zeker 70.000 nieuwe woningen per jaar nodig. Het zou mooi zijn als transformaties etc. daaraan een stevige bijdrage kunnen leveren. De 26.000 woningen die in vier jaar tijd (6000 per jaar) zijn gerealiseerd (CBS okt. 2016) zijn absoluut gezien een prestatie. Maar op de 70.000 per jaar is het nog een druppel op een gloeiende plaat. Als dat percentage van ca. 9% opgeschroefd kan worden naar 25% of zelfs misschien nog wel meer, hebben we altijd nog heel veel buitenstedelijk op te lossen. Dat kan niet met “geduldige verpleegsters”.
Dat kan ook niet op de wijze waarop lector transformatie Cees Jan Pen (Cobouw opinie 4 nov. 2016) dat wil: met het alleen neerzetten van een ambitie van 70% binnenstedelijk bouwen en 30% in het weiland. Weliswaar is Pen al weer 30% opgeschoven ten opzichte van eerdere beweringen dat de problematiek 100% binnenstedelijk kan worden opgelost. Maar ook in ambities kunnen mensen niet wonen. Daarom: laten we dus wel alvast beginnen met het aanwijzen van nieuwe buitenstedelijke locaties. We weten dat zeker het 8 tot 10 jaar duurt voordat daar dan uiteindelijk mensen wonen. En intussen loopt de achterstand aan woningen nu al heel erg op.
Zo ernstig dat in een aantal steden en stedelijke regio’s de woningprijzen tot ongekende hoogte zijn gestegen.
Meer concurrentie nodig
De klassieke vlucht van jonge gezinnen uit de stad naar de meer suburbane locaties is al weer begonnen. In Amsterdam gingen de laatste twee jaar meer van deze gezinnen de stad uit dan er in kwamen. Voor hen is vaak geen plaats in de stad ook omdat en de hoge grondprijzen en gemeentelijke beleid er toe leidt dat er vooral kleine woningen voor eenpersoonshuishoudens worden gerealiseerd. Zowel de binnenstad als de suburbane gebieden zijn er mee gediend als er gemengd kan worden gewoond. Dat vereist o.a. dat er overal snel meer woningaanbod komt om grond- en woningprijzen tot normalere proporties terug te brengen. Vooral concurrentie van veel nieuwbouwwoningen kan de prijzen van de bestaande voorraad doen dalen.
Het huidige tekort aan woningen en het feit dat er maar weinig nieuwbouwwoningen bij komen, leidt er toe dat ook de prijzen van de nieuwbouwwoningen hoger zijn nodig. Degenen die alsmaar pleiten voor binnenstedelijk bouwen en schaarste, zorgen er voor dat er onnodig miljoenen extra winsten in de zakken van de ontwikkelaars verdwijnen. De “stadsbouwers” zien in de pleidooien voor ‘ook buitenstedelijk bouwen’ een lobby vanuit de bouwsector. Ze vergeten dat hun verzet daartegen leidt tot schaarste en dus hogere prijzen en hogere profits voor de bouwsector. Een beetje dom.
Bron: Romagazine.nl
