2 oktober 2011
2 minuten
Wat we hieruit af kunnen leiden is dat er beweging is, er is stroming, een nieuwe richting. Als we uitgaan van de hypothese dat een crisis een overgang is van het ene naar het andere (labiele) evenwicht, dan ondersteunt dat de gedachte dat oude tijden niet meer herleven. We bevinden ons in een transitie naar een nieuwe tijd. Hoe deze er uit ziet valt niet exact te beantwoorden, de crisis is namelijk een periode van zoeken. Wel komen een aantal onderstromen naar de oppervlakte, onderstromen die een belangrijke stempel drukken op de richting van de zoektocht. Onderstromen die lang niet zijn herkend, omdat ze zo langzaam gaan. Onze grootste verrassingen komen niet voort uit plotselinge en snelle veranderingen, maar uit de niet (h)erkende langzame veranderingen. Om er maar een paar te noemen:
- Langzaam raakt de olie op.
- Langzaam valt het financiële systeem: De landencrisis breidt zich uit. Na Letland (in 2010 al zo goed als failliet) en 7x verhoging van de debt ceiling onder bush moet Griekenland keer op keer gered worden.
- Langzaam krijgen de chinezen meer kennis, meer aantallen, meer invloed en meer macht.
- Langzaam krimpt onze bevolking.
- Langzaam groeit de zorg uit het koekoeksjong van de Nederlandse samenleving. Nu al 1,4 miljoen banen. Afgelopen decennium nam de zorg driekwart van de nieuwe banen voor haar rekening.
- Langzaam zijn sociale netwerken geïncorporeerd in ons dagelijks leven.
- Langzaam is de kloof tussen de ‘haves’ en ‘have-nots’ gegroeid, leidend tot uitspattingen van sociale onrust.
- Langzaam beseffen we dat onze (voor)investeringen in (grond)posities een luchtbel op spatten is, in een neergaande woningmarkt.
Wake up?
- (te) langzaam beseffen we dat de egalitaire cultuur van onze democratische samenleving heeft geleid tot de verdoving van een comfortabel bestaan.
Zie voor de volledige publicatie:
