platform voor kennis, nieuws en debat
Door Edwin van den Heuvel
17 apr 2019 - Ik zag het dak van de Notre Dame in Parijs branden. En dacht terug aan de geboorte van onze jongste zoon.
Onze jongste werd geboren in 2000. We waren wel iets gewend, sinds zijn broertje en zusje waren verschenen. Maar na anderhalf jaar begon de dreumes kennelijk te dromen, en rond 3 uur ’s nachts gekmakend te huilen. Negen dagen lang. Mijn vrouw sliep er laconiek doorheen – ‘ get a life’ hoor ik haar nog mompelen. De huisarts was het met haar eens.
Nou, dat viel deze pa niet mee. Van ellende stond ik op. En ben negen nachten lang voor de tv gaan zitten. Zomaar een film in het apparaat geschoven. Dat bleek een B-film te zijn over het korte leven van Jeanne d’ Arc. Die ik dus negen keer gezien heb. Over een boerenmeisje van 19 uit het Franse gehucht Domrémy, rond het jaar 1420. In die tijd was half Frankrijk, ook Parijs, bezet door de Engelsen. En een sneue jonge Franse kroonprins zat met een flutlegertje Fransen te kniezen in de buurt van Orléans.
Nog steeds studeren historici erop, maar op de een of andere manier wist dat meiske van 19 naar die kroonprins te reizen en hem ervan te overtuigen haar bevelvoerder van zijn legertje te maken. Het is te gek voor woorden, maar het is echt gebeurd: deze dame voerde het leger in een jaar tijd van Orléans naar Reims. Haar ‘moment of fame’ kwam toen haar leger, mét de kroonprins die het zelf ook maar amper kon geloven, aankwam in de Noordfranse stad Reims.
Daar staat een kolossaal mooie kathedraal. Met een heel klein flesje heilige olie. De Franse legende zegt dat koningen die in Reims met die olie gezalfd zijn, de échte koningen van Frankrijk zijn. En op 17 juli 1429 werd Charel VII in een afgeladen kathedraal van Reims tot koning van Frankrijk gezalfd. Duizenden ridders, graven, notabelen waren erbij, in vol ornaat. Naast de jonge koning – die 30 jaar zou heersen – stond een meiske van 19, in een harnas, met een wit vaandel.
Een jaar later zou ze sterven. Alsof Iemand bepaald had dat het er op zat voor haar. Taak volbracht.
Ik zag het dak van de Notre Dame in Parijs branden. En was hoopvol. Want de ziel van kathedralen zit niet in dat dak. Het wezen van de kathedraal is het verhaal. Het sprookje dat zich daar heeft afgespeeld, en telkens weer een jaarring toevoegt aan het volksgeheugen dat zich daar blijft vormen. Onze gemeenschappelijke harde schijf.
En die kan best een brandje hebben.