“Woningcorporaties zorgen de komende twee jaar voor 10.000 flexwoningen voor mensen die dringend een woning nodig hebben. Gemiddeld gaat het tot 2035 over jaarlijks 3.500 flexwoningen.” De ambities in de eerder dit jaar verschenen Actieagenda Wonen zijn helder. In het door 34 partijen ondertekende document worden flexwoningen genoemd als een van de oplossingen om kwetsbare doelgroepen een dak boven het hoofd te bieden. Niet alleen voor jongeren en studenten, maar ook voor (dreigend) daklozen, mensen die een instelling verlaten, arbeidsmigranten en statushouders. Oftewel: tijdelijke of verplaatsbare woningen als ideale oplossing voor de spoedzoeker.

Helse opgave

Van de voornemens om snel veel tijdelijke woonruimte te realiseren komt vooralsnog weinig terecht. Uit onderzoek van Cobouw blijkt dat bewoners steeds vaker een stokje steken voor de komst van de tijdelijke woningen. De afgelopen maanden hebben bezwaarprocedures ervoor gezorgd dat projecten door heel Nederland kleiner zijn geworden. Zo zorgden 1400 handtekeningen ervoor dat er in het Brabantse Rosmalen niet 300 maar 250 flexwoningen kwamen. Makers van de petitie vreesden voor de “veiligheid, kindvriendelijkheid en leefbaarheid van de wijk.” Daarnaast zorgde de communicatie vanuit de gemeente voor veel woede onder de bewoners.

De combinatie van onvrede over de communicatie vanuit de overheid en zorgen over de nieuwe bewoners zorgde op meer plekken in Nederland voor onrust. Gevolg is dat de geschikte locaties voor de flexwoningen als sneeuw voor de zon verdwijnen, omdat omwonenden zich verzetten tegen de plannen. Het is dan ook zeer twijfelachtig of het gedroomde aantal gebouwde tijdelijke woningen van 10.000 in 2022 wordt gehaald. Ook Rob Haans, bestuursvoorzitter van woningcorporatie De Alliantie, uitte begin deze maand zijn zorgen tegen BNR Nieuwsradio. “Het wordt een helse opgave om de benodigde tijdelijke bouwlocaties voor nog tienduizend flexwoningen te realiseren voor het eind van 2022.”

Concurrentie

Uit een onderzoek van corporatiekoepel Aedes onder 140 woningcorporaties, die vooral werkzaam zijn in de grotere gemeenten, blijkt verder dat een toename van het aantal daklozen voor nog meer druk op het beschikbare aantal tijdelijke woningen zorgt. Aedes stelt dat gemeenten onvoldoende locaties beschikbaar stellen, waardoor er ‘concurrentie’ ontstaat tussen verschillende kwetsbare groepen. Vooral in de grote steden merken corporaties dat dit probleem speelt.