De Franse Grand Projets waren een architectuurprogramma van president François Mitterrand in de jaren ‘80 en ‘90. Met dit programma wilde Mitterrand moderne monumenten toevoegen aan Parijs, zoals de uitbreiding van het Louvre, het Institute du Monde Arabe en Parc de la Villete. 

Deze Grands Projets speelden ook een grote rol tijdens de vormende jaren van architect en stedenbouwkundige Kees Christiaanse, oprichter van KCAP. Het bracht hem er (met mede-auteurs Anna Gasco en Naomi C. Hanakata) toe om voor een Zwitsers-Singaporese onderzoeksprogramma de titel ‘The Grand Projet’ te kiezen. Centrale vragen hierin zijn: hoe ontstaan megaprojecten, hoe worden ze gemaakt, wat is hun impact en wat kunnen we er van leren? Het onlangs gepresenteerde onderzoeksresultaat in boekvorm (‘The Grand Projet. Understanding the Making and Impact of Urban Megaprojects’) laat minutieus de opkomst van stedelijke megaprojecten zien als nieuwe wereldwijde typologie. Zij vormen de eredivisie van verstedelijking en kapitalisme in de 21e eeuw. 

Dertig jaar geleden werden de Grand Projets door architectuurcriticus Paul Goldberger in de New York Times nog beschreven als “Express political will, monumental in scope, public in purpose, improve neighborhood conditions and to prove that there can be contemporary monumentality that is compatible with local socialist politics.” Een eerste blik op het boek maakt duidelijk dat de tijden veranderd zijn en dat de auteurs de betekenis en definitie van de Grand Projets uit het tijdperk Mitterand grotelijks hebben opgerekt.

Cover: Wikimedia Commons