Niet iedereen is even verheugd over de nieuwe posities van de provincies in de ruimtelijke ontwikkeling. Jarenlang hielden provincies zich vooral bezig met het landelijk gebied, de sfeer is er zacht gezegd behoudend, meeslepende visies hoef je er niet te verwachten en de provincie staat wel érg ver van de burger vandaan, zo is de teneur. En dat terwijl de burger toch het nieuwe uitgangspunt is, niet alleen van het kabinet, maar ook in de wereld van de RO en vastgoedontwikkeling is men naarstig op zoek naar de burger dan wel de klant. De vraag is dus hoe de provincies concreet invulling gaan geven aan hun nieuwe rol als regionale gebiedsregisseur. Tenzij het Rijk iets ziet als nationaal belang, zoals de hoofdinfrastructuur en de waterveiligheid, is de provincie in het vervolg aan zet. Dat is een behoorlijk grote overgang, en niet alle provincies zijn blij met die nieuwe verantwoordelijkheid met bijbehorende financiële consequenties. Want decentralisatie gaat nu eenmaal nooit gepaard met extra geld, integendeel. Zo weigeren Noord-Holland en Flevoland vooralsnog het bestuursakkoord van het IPO met het Rijk te ondertekenen.

Feitelijk kregen de provincies met de invoering van de nieuwe WRO in 2008 met het inpassingsplan al een instrument om een actievere rol te gaan spelen in plannen en projecten. De provincie Gelderland heeft die verantwoordelijkheid opgepakt: ze is zo’n beetje kampioen inpassingsplannen. Een bewuste keuze, zegt Co Verdaas. ‘Wij voeren een selectieve agenda en gebruiken het inpassingsplan waar wij een provinciaal belang zien. Daar waar het aan de gemeenten is om projecten verder te brengen, laten wij het los en dienen hooguit als adviseur van de gemeente. Ik vind, dat moet je dan ook aan de gemeenten laten.’

Voor het volledige artikel zie bijlage.