Verslag Discussie tussen publiek en privaat, met als centrale vraag: waarom en hoe gaan wij verder met de Bloemendalerpolder in deze tijd? Deelnemers: Tjeerd Talsma, gedeputeerde Ruimtelijke Ordening en Milieu, Provincie Noord-Holland en Harm Janssen, directeur Ontwikkeling regio Noord-West, Bouwfonds Ontwikkeling.
“Hoe zeker is het dat we hier gaan bouwen?” peilt de voorzitter. Talsma: “Niets is meer zeker. Maar het betreft een mooie locatie: groen, goed bereikbaar, nabij Amsterdam en met je achtertuin in het Gooi. In deze regio is veel vraag naar grondgebonden woningen. Dus als het hier niet lukt, waar krijg je dan nog wel een gebiedsontwikkeling van de grond in Nederland?”
Janssen heeft net als Talsma vertrouwen in de (aantrekkende) vraag naar woningen in dit gebied. De fasering speelt in op onzekerheden; de ontwikkeling van groen, blauw en grijs gaat gelijk op met de ontwikkeling van woningen. Dit luistert nauw, schetst Janssen: enerzijds moet de afzet van woningen zijn gegarandeerd om te investeren in groen, blauw en grijs (in plaats van grootschalig voorinvesteren). Anderzijds is het, zeker gezien de lange looptijd, belangrijk dat ook gedurende de ontwikkelperiode de gerealiseerde woonomgeving aantrekkelijk is.
Het is nog te vroeg om te beoordelen of deze werkwijze een voorbeeld is voor (grootschalige) projecten elders. “Vraag het me volgend jaar op de Provada nog eens”, reageert Talsma. Maar het principe van de taken toebedelen aan de partij bij wie deze het beste past, noemt hij al wel als succesfactor. Janssen vult aan: “Zeker voor grootschalige ontwikkelingen heeft deze aanpak (hoewel niet deze niet nieuw is) de toekomst, omdat het kader ruimte biedt aan het inspelen op veranderende (markt)omstandigheden. Veel gebiedsontwikkelingen stagneren door te strakke kaders.” Anderzijds zijn heldere afspraken op hoofdlijnen wel heel belangrijk: “Goede besluitvorming aan de voorkant legt de basis om goed verder te gaan.” Talsma: “Bouwen is communiceren, dus bij de Bloemendalerpolder zijn we op de goede weg.”
Publiek en privaat lijken het in deze discussie vooral eens te zijn. Al dit optimisme horende, poogt de voorzitter boven tafel te halen waar de pijnpunten zitten en wat er roet in het eten zou kunnen gooien: spanningen tussen publiek en privaat? Het grote aantal private partijen en het langdurige commitment dat nodig is? Geluidsoverlast van Schiphol? Wat dit laatste betreft stelt Talsma dat de 3 nabijheid van Schiphol ook een vraag naar woningen met zich meebrengt. Janssen stelt dat Amstelveen (waar vliegtuigen vaker en lager overvliegen) laat zien dat het creëren van een geliefd woonmilieu nabij Schiphol mogelijk is. Gebrek aan optimisme kan zowel publiek als privaat in dezen in ieder geval niet worden verweten.
Wat betreft de vraag naar pijnpunten, beamen beide heren dat de discussies tussen publiek en privaat op het scherpst van de snede worden gevoerd. Bijvoorbeeld over het door de provincie gestelde minimumaandeel bereikbare woningen. En tussen private partijen zijn discussies door verschillen in risicotaxatie en wat men kan en wil financieren. Uitgangspunt voor beide is dat men er door een goede communicatie (op basis van vertrouwen en gedeeld belang) uitkomt, in plaats van door gedetailleerde regels. Janssen: “Laten we ervoor waken dat we in het zoeken naar zekerheden niet alles weer gaan dichtregelen.”
Zie bijlage voor de volledige publicatie
Zie ook:
Door Arienne Mak
Projectmedewerker bij Praktijkleerstoel Gebiedsontwikkeling TU Delft
