platform voor kennis, nieuws en debat
Door Anne Luijten
15 okt 2011 - Decennialange overheidsdominantie verdringt de betrokkenheid van mensen bij hun leefomgeving. Professor Arjo Klamer vindt een ‘subiete en radicale’ terugtrekking van de overheid dan ook een voorwaarde om de creativiteit en het zelforganiserend vermogen weer op te laten borrelen. Hij ziet overeenkomsten tussen de kunsten en de ruimtelijke ordening, bijvoorbeeld in private financiering. Samenwerking en een sociaal-cultureel plan zouden eisen moeten zijn voor een bouwvergunning.
Dat de kunst- en cultuursector zich nu zelf moet zien te bedruipen, is in veel opzichten een zegen, zegt professor Klamer. De bijl van staatssecretaris Zijlstra vindt hij dan wel ‘niet al te best beargumenteerd’, maar de situatie waarin musea en theatergezelschappen die voor 85% worden gefinancierd door subsidies en dus feitelijk overheidsinstellingen zijn, vindt hij in ieder geval niet wenselijk. Nu de overheid haar rol scherp reduceert is er sprake van een systeemverandering die voor de cultuurinstellingen juist goed kan uitpakken. Klamer demonstreert zijn visie aan de hand van vier verschillende sferen of logica’s, waarvan de logica van de overheid, of governance, voor de cultuursector de afgelopen decennia dominant was. ‘In de logica van de governance gaat het om politiek gedreven regels en programma’s. Instellingen moeten rekenschap afleggen voor de subsidie die ze ontvangen, ze moeten zich richten naar de eisen van de regelgeving om voor subsidie in aanmerking te komen. Cultuurinstellingen moeten zich dus voegen naar de logica van de overheid, ze moeten hun programma’s en hun organisatie zo organiseren dat ze passen binnen de eisen van de adviescommissie. Ze redeneren als het ware naar de overheid toe, terwijl ze vanuit hun aard eigenlijk heel anders in elkaar zitten.’
Zie voor het volledige artikel:
