Waar subsidies begin jaren ’90 nog ongeveer driekwart van de kosten voor het bouwen van sociale woningen dekten, is dit nu, met name sinds de crisis van 2008, gereduceerd tot vrijwel niets. Een recent programma van de regering Cameron gaf zelfs alleen nog maar subsidie aan middenhuur. Bij gebrek aan steun van de Britse regering voelen gemeenten zich daarom gedwongen creatiever te zijn in het exploiteren van de verschillende bevoegdheden waarover zij beschikken.

Lokale overheden hebben mede door grondeigendom altijd al macht gehad, maar ze hebben er tot voor kort nauwelijks aan gedacht om deze te gebruiken om huizen te bouwen. Neem bijvoorbeeld De Land Act van 1963, die gemeenten de macht gaf om land te ontwikkelen. De Local Government Act van 2000 gaf hen de macht om alles te doen dat het ‘welzijn’ van hun gemeenschappen bevordert en de Localism Act van 2011 gaf hen de wettelijke bevoegdheid om alles te doen wat een particulier kan doen. Oorspronkelijk waren dit geen woningwetten, maar de gevolgen voor de volkshuisvesting waren aanzienlijk: lokale overheden konden zich op een meer ondernemende manier gedragen.

 Een voorbeeld is Conisbrough, waar in opdracht van de gemeente hoge kwaliteit sociale woningbouw, met ruime achtertuinen en een verfijnde afwerking,  is gerealiseerd. “We hebben een vergelijkbare benadering gevolgd als een speculatieve woningbouwer, behalve dat we de winst wegnemen”, zegt Matthew Clarkson, architect van het project. “We realiseerden ons dat als we een reeks standaard woningtypen ontwikkelden, we dezelfde schaalvoordelen als een ontwikkelaar konden bieden. Maar we hebben ruimere ruimtestandaarden en een hogere kwaliteitsspecificatie om onze onderhoudskosten op lange termijn laag te houden.”

Cover: Conisbrough (Google Streetview)