Klaas de Boer, voorzitter van de Stichting Hoogbouw op de Zuidas, stelt dat de stedenbouwkundige inpassing cruciaal is. “Op de Zuidas hebben we een schaakpatroon toegepast waarin hoogbouw is afgewisseld met laagbouw voor goed uitzicht, en bezonning en beschaduwing op een goede wijze tegen elkaar zijn afgewogen.”

Jos Gadet, hoofdplanoloog bij de Gemeente Amsterdam, analyseert dat de ‘geen hoogbouw’-traditie zo diep in onze genen zit, dat dit bij sommige architectuurhistorici tot verontwaardiging leidt. “Hoogbouw hoeft niet ‘onmenselijk’ te zijn. Het zou niet om het stapelen van mensen op goedkope grond moeten zijn, maar het efficiënt accommoderen van een sterke vraag naar stedelijke woon- en werkmilieus. En dat op een goede plek en geparcelleerd.”

Amsterdams D66-raadslid Bart Vink vindt dat Soeters’ alternatief, namelijk een wijk met middelhoge hoven en gebogen straten, ook grote tekortkomingen heeft. Zo bevat Java-eiland weinig openbaar groen en is er amper ruimte om te spelen of voorzieningen te huisvesten. Daar tegenover staat de hoogbouw-rijke Sluisbuurt, dat “een visuele en andere verbinding maakt voor alle woningen, de buurt verbindt met het water en ruimte geeft, een menging kent van recreatieve voorzieningen langs het water, en als openbaar parkachtig groen middenin de buurt en ook een school middenin de buurt met de bijbehorende reuring en een enkele winkel.”

Cover: Photo by Roland Denes on Unsplash