Sommige adviseurs gaan nu dan ook zo ver dat ze zelf onderdeel worden van de voorgestelde oplossing, door zelf mee te investeren of te beleggen. “Put your money where your mouth is”, “Wij geloven in onze oplossing en doen daar dan ook zelf risicodragend aan mee!”, dat soort teksten. Dat klinkt stoer, maar roept de principiële vraag op of je daarmee onafhankelijk in het belang van je klant kunt blijven adviseren. Je hebt dan immers zelf een (financieel) belang bij een bepaalde uitkomst. En daarmee kun je nooit meer een onafhankelijk advies aan je opdrachtgever geven. 

Concullega’s die op deze lijn zitten (steeds meer, lijkt het) raad ik daarom aan nog eens het boek ‘Vastgoedfraude’ (Vasco van der Boon en Gerben van der Marel, 2009) te lezen en te zien hoe het bijvoorbeeld is afgelopen met zo’n bureau dat adviseur en investeerder tegelijk wilde zijn. Lange tijd werden zij als zeer succesvol gezien. Maar, zoals Churchill zei: “Je kunt heel veel mensen korte tijd voor de gek houden, sommige mensen lang voor de gek houden, maar je kunt niet iedereen lang voor de gek houden.“

Sommige concullega’s gaan nog verder door ook aan werving en selectie te doen. Zij willen wel een handje helpen als gemeenten geen geschikte planeconomen en projectleiders kunnen vinden, wat steeds vaker het geval is. Ze doen soms opdrachten bij klanten en leveren vervolgens bij een andere klant (tegen betaling) de namen en cv’s van ‘goede’ projectleiders en planeconomen aan. Een typisch voorbeeld van dubbel vangen, zoals dat al lang geleden bij bijvoorbeeld makelaars is verboden. 

Hoog tijd voor wat meer beroepsethiek en misschien wel richtlijnen voor adviseurs. Het is in de vastgoedwereld al spannend genoeg zonder ‘ondernemende’ adviseurs.