Vooral in Zuidoost Azië lijkt de stedelijke wildgroei alleen maar erger te worden. In Zuid-Amerikaanse landen als Peru en Argentinië ontwikkelen stratenpatronen zich in een grid, wat erg efficiënt werkt. In Europa blijft de onderlinge verbondenheid van straten nog op peil dankzij het netwerk van voet- en fietspaden.

Christopher Barrington-Leigh, co-auteur en professor aan het McGill’s Institute for Health and Social Policy, stelt dat stedenbouwers hun steden duurzamer op kunnen zetten door op kleine schaal te kijken naar deze verbondenheid. Hij vergelijkt het stedelijk stratenpatroon met een ruggengraat, die invloed heeft op de vormgeving van de rest van de stad. Als we ontwerpkeuzes maken die de verbondenheid tussen straten beperken, heeft dat negatieve gevolgen voor het energieverbruik, de CO2-uitstoot en andere aspecten van onze levensstijl.

Cover: La Citta Vita via Flickr